Ongeval 23 april 2020. Verzoeker rijdt als passagier mee in een bij ASR verzekerde auto. De auto botst tegen een stilstaande pijlwagen. De bestuurder heef voor en tijdens het rijden lachgas gebruikt en verzoeker heef hem dit gas aangereikt. ASR wijst aansprakelijkheid af. ASR meent dat verzoeker zich door zijn gedrag heef ontrokken aan rechtsbescherming. De rechtbank ziet dit anders. Het ongeval is primair veroorzaakt door het roekeloze rijgedrag van bestuurder. ASR meent vervolgens dat er sprake is van 100% eigen schuld. De rechtbank meent dat er sprake is van 50% eigen schuld. Geen reden tot billijkheidscorrecte. Verzoeker verzoekt ASR te veroordelen in de kosten van het deelgeschil van € 9.705,50 inclusief btw, 6% kantoorkosten en het griffierecht. Volgens de rechter moeten de kosten worden gematigd en ziet aanleiding de verzochte kosten te matigen en voor het opstellen van het verzoekschrift uit te gaan van 15 uren. Dit betekent volgens de rechtbank dat het bedrag van € 9.705,50 moet worden verminderd met een bedrag van (15 x € 250,00 x 1,06 x 1,21 =) € 4.809,75 waardoor de rechterbank de kosten voor het deelgeschil begroot op € 4.895,75. ASR wordt veroordeeld in 50% van deze kosten.

Ongeval 6 november 2015. Hoger beroep.1 Een uitzendkracht is op de werkvloer ten val gekomen omdat zij is uitgegleden over een natte en met fruitresten bevuilde vloer. De uitzendkracht stelt haar materiële werkgever aansprakelijk en vordert in deze procedure vergoeding van letselschade (en in eerste aanleg ook een verklaring voor recht). De rechtbank heef de vorderingen van de uitzendkracht afgewezen. Het hof is van mening dat het voldoende aannemelijk is geworden dat het knieletsel van de uitzendkracht is ontstaan in de uitoefening van haar werkzaamheden. Daaraan doet niet af dat de uitzendkracht ten tijde van de val al had uitgeklokt. Zij bevond zich toen nog in de hal. Het begrip ‘werkzaamheden’ moet ruim worden opgevat (HR 1 juli 1993, NJ 1993/687 en HR 15 december 2000, ECLI:NL:HR:2000:AA9051). Beoordeeld moet worden of de materiële werkgever aldus zodanige maatregelen heef getroffen en aanwijzingen heef gegeven als redelijkerwijs nodig waren om te voorkomen dat de uitzendkracht in de uitoefening van haar werkzaamheden schade zou lijden door uitglijden en vallen op de werkvloer (vgl. HR 11 mei 2008, ECLI:NL:HR:2008:BC9225). Het hof ziet aanleiding om ter beantwoording van deze vraag een deskundigenbericht te gelasten.

Ongeval 11 maart 2019. Het gaat hierbij om twee zeer ernstige ongevallen als gevolg van een omgevallen schrikhek. Het ene slachtoffer heef ernstig (hoofd)letsel opgelopen, waardoor hij een tijd in een revalidatiecentrum heef moeten doorbrengen. Het andere slachtoffer was er nog ernstiger aan toe en is overleden. Die ernst mag naar het oordeel van de rechtbank gedeeltelijk meewegen bij de beoordeling van de zorgplicht van de gemeente. Bij de beoordeling van de vraag of de gemeente heef voldaan aan haar zorgplicht als wegbeheerder is allereerst van belang dat zij in ieder geval bekend was met de aanwezigheid van het schrikhek op de weg omdat zij dit hek zelf midden op de weg heef laten plaatsen om de weg af te zetten in verband met werkzaamheden. Daarnaast overweegt de rechtbank dat de gemeente ermee bekend moet worden verondersteld dat dit schrikhek, gezien de onstuimige weersomstandigheden op dat moment (storm), de afgegeven weerswaarschuwing in het weekend vóór het ongeval (code oranje) en het feit dat het hek niet was verzwaard of geschoord, gemakkelijk kon omwaaien en in een omgevallen toestand een wezenlijk gevaar kon opleveren. De rechtbank is verder van oordeel dat de gemeente – gezien de geschetste situatie ter plaatse, de weersomstandigheden en het onstuimige weer – extra voorzorgsmaatregelen had kunnen (en moeten) nemen, en dit was ook niet bezwaarlijk geweest. De gemeente had er rekening mee moeten houden dat het niet-verzwaarde schrikhek tijdens die zware storm kon omvallen, en om die reden (meer) kunnen controleren, verkeersregelaars kunnen inschakelen, en/of extra controlerondes kunnen houden.